26 februari HEBBES DAG!

Eindelijk is het zover. De dag waar we al zolang naar uitkijken. Vroeg opgestaan om half 7. Douchen, beetje netjes aankleden en inpakken. Haren doen lukt niet echt hier. Je kan beter zelf de haren droog blazen, komt er meer wind dan uit de föhn. Maar ja, maakt niet uit. Loop er bij als een echte Annie op de camping. Als je wilt douchen gaat het licht zachter branden, en moet je de kraan niet te ver open draaien anders heb je koud water. Om 8 uur ontbijten, kunnen nog redelijk eten. Bij Jef beginnen de zenuwen te komen. Ik ben wonder boven wonder nog redelijk rustig. Om 9 uur rijden we weg richting Manizales. Klein uurtje rijden hoog de bergen in. Slinger, slinger. Jef heeft zijn schietgebedjes alweer een keer of honderd opgezegd. We gaan eerst de advocaat ontmoeten. Zijn naam is Ivan, oftewel manke Nelis. Aardige man. Moet kopie van paspoort hebben en die zitten natuurlijk in een andere tas. Jaja, hoor Ing alweer zeggen echt wat voor die twee. Even naar winkeltje en kopiën gemaakt. Weer terug naar kantoor. Twee documenten ondertekend zodat de procedure gestart kan worden. We nemen afscheid van de advocaat en gaan opzoek naar ons hotel. Valt gelukkig mee. Het is inmiddels een uur of 12. Nog twee uurtjes. Voor de afleiding neemt Ruben ons mee, om een beetje wegwijs te worden in de omgeving. Waar we kunnen eten, en spelen met Juan. Na een tijdje rondgelopen te hebben gaan we een hapje eten. Het is nu rond half 1. Bestellen friet met kip. Krijgen nu echt een brok in de keel en onze maag draait rond. Dan richting het hotel. We moeten wachten tot de advocaat komt met de begeleidster van Juan en zijn pleeggezin. De spanning loopt op. Kan niet meer blijven zitten. Dan om twee uur klop klop op de deur. Juan is er nog niet bij. Moeten eerst in gesprek met hun. We krijgen een boek van Juan. Waar foto's instaan van toen hij klein was. Gelukkig, dan hebben we tenminste iets van vroeger.De mevrouw ratelt aan een stuk door in het Spaans. Ik doe net of ik het versta. Tussendoor probeert Ruben het te vertalen. Dan komt de psycholoog erbij. Hij begint te vertellen wanneer Juan geboren is. Hij zegt op 19 okober 2003! Dacht dat ik een hartverzakking kreeg. Dat is niet wat wij doorgekregen hebben. Dan zou hij in oktober al 6 worden. Denk, daar gaan we. Klopt niets van dossiers. Later blijkt dat hij zich vergist heeft. Toch voel ik me hier niet zeker bij, en Jef denkt dat we een andere Juan krijgen. Ze verzekeren ons dat het niet zo is. Afwachten maar. We kunnen zelf ook nog dingen vragen. Er wordt ons ook verteld dat we t/m dinsdag in Manizales moeten blijven met Juan. Ze komen dan af en toe langs om te kijken hoe het gaat. Rond 3 uur, gaan ze Juan ophalen. Die minuten lijken uren. Dan horen we stemmen in de gang. De deur van het hotel staat open. EN DAAR IS IE DAN! Onze zoon Juan. Hij rent naar ons toe en roept: Pappa y Mamma en vliegt ons om de hals. De tranen rollen over onze wangen. Onbeschrijfelijk, een moment om nooit te vergeten. Hij is nog mooier dan op de foto's. Goed verzorgd, leuk gekleed, de haartjes netjes. Hij geeft ons een kado. Jef krijgt een doos met verschillende soorten Colombiaanse koffie's en koffie snoepjes. Ik krijg handgewerkte tafelkleedjes. Kado's zijn van de pleegmoeder van Juan. Zo lief. We geven hem een knuffel en het een vliegtuig. (van oma Juul) Hij vindt het geweldig. Avión avión, roept hij. Dan maken we onze eerste foto's. Die lach van hem is geweldig. We krijgen nog een aantal papieren van hem, en een briefje van de pleegmoeder. Daarna laten ze ons alleen. Even mam bellen, hoe het is gegaan. Ik geef Juan aan de telefoon, en begint meteen te ratelen tegen oma Elly. Daarna nog even oma Juul gebeld voor zijn stem te laten horen.
Ben benieuwd hoe het gaat nu we alleen zijn. Gelukkig gaat hij niet huilen. Hij vraagt zelf voor fruit. Oké, dan gaan we even shoppen. Daarna nog naar de speeltuin. Hij kletst aan een stuk door. Hele leuke stem, is alleen moeilijk voor hem omdat we hem niet verstaan. Je weet niet wat hij bedoeld. Is echt handen en voeten werk. Terug op de kamer, gaat ie spelen. Rond half 7 wordt hij moe. Ik denk, nu gaan we het krijgen. Gevraagd of ie zijn pyama aan wil doen. Heeft hij meegekregen van de pleegmoeder. Hij heeft een kleine rode rugzak en een auto meegenomen. Ook ons fotoboek wat we opgestuurd hebben. Hij kent iedereen al, en zegt dat zijn mijn neefjes en nichtjes, mijn huis, school, opa en oma, tantes en ooms. Zo lief.
Kijken of hij zijn tanden wil poetsen, en ja hoor ook dat lukt. Alleen als hij naar de wc moet voor de grote boodschap vraagt hij naar zijn pleegmoeder. Het lukt dus ook niet met ons. Is wel verdrietig, om te zien. Hij noemt haar ook regelmatig. Het doet ons pijn, te denken dat ze afscheid heeft moeten nemen van zo een mooi menneke. Ze zal echt kapot zijn van verdriet, en we denken Juan ook. Maar hij uit dat nog niet. Ze heeft hem geweldig opgevoed en zijn dan ook dankbaar dat hij bij haar terecht is gekomen. Om 19.00 uur leggen we hem in ons bed. Is maar een kamer, en ga hem niet op de slaapbank leggen. Lezen een gebedje voor. Hij wordt erg stil. Ik zie dat hij verdriet heeft. Maar huilt niet. Hij friemelt aan zijn knuffel. We liggen allebei aan zijn zij. Langzaam valt hij in slaap. Het is nu half 9 en het is nog rustig. We gaan ook zo slapen. Eerste nacht met een kindje tussen ons in. Denk dat we alleen maar naar hem blijven kijken, om te beseffen dat hij voor de rest van ons leven bij ons hoort. Eindelijk compleet!

Veel liefs van ons 3tjes!