Laatste dagen op de Finca 15/16-03

Emotioneel moment

Een onrustige nacht. Niet goed geslapen. Na het ontbijt gaan we de site bijwerken. Vandaag wordt een rustig dagje. Mijn voeten zijn nog steeds gezwollen. De beentjes maar een beetje hoog houden vandaag. Het is de laatste hele dag op de Finca. Het zonnetjes schijnt lekker. Ruben vraagt of Juan wilt zwemmen. Dat wil hij natuurlijk wel. Terwijl we de site bijwerken, melden zich Carla, Maurice, Sam en Sara om te skypen. Gezellig even bijkletsen. Juan komt ook nog even vriendelijk dag zeggen. Sam laat iets van piraten zien en Juan wilt het natuurlijk ook hebben. Daarna meldt zich fam. Erdkamp. Ik vertel het tegen Juan, waarop hij antwoordt dat hij niet wil skypen. Oké zeg ik, dan alleen pappa en mamma met Niels en Mats. 5 min. later is hij aan het huilen en verteld tegen Stella dat mamma gezegd heeft dat hij niet met zijn neefjes mag skypen. Aai aai stoute mamma. Hoezo mis communicatie???? Na het skypen gaat Jef even met Juan in het badje.
Oma Moreno komt me een kado brengen. Ik krijg een poncho. Ja ja…. met mooie kleurtjes en geborduurde vlinders erop. Ik moet hem meteen aandoen en Jef laten zien. Die ligt natuurlijk stiekum in een deuk. Opeens begint het rommelen en wordt het een beetje donker. Het weer slaat om en het begint te regenen. Dan maar even in ons huisje vertoeven. Ik ga al wat spullen inpakken voor het vertrek morgen. Jef heeft een knoop in zijn maag en voelt zich een beetje down. Ik ben ook niet helemaal happy. We vertrekken morgen naar Bogotá en dat voelt heel dubbel. We voelen ons rot voor Juan. Hij voelt zich hier thuis en kan zijn eigen taal spreken.Ruben besluit een stukje met ons te gaan rijden voor het eten. Beetje afleiding voor ons. Helaas loopt dit een beetje anders. Als we in de auto zitten, incl. kleine oma klinkt opeens een mooi Colombiaans liedje op de radio. Juan herkend het nummer en begint de tekst volledig mee te zingen. Mijn hart breekt. Hij ziet er zo onschuldig uit. Jef pakt de camera en wil hem filmen. Als hij naar mij kijkt stromen de tranen over de wangen. Dan komen ook de tranen bij Jef. Daar zitten we dan, huilend in de auto. Het theelepel vrouwtje begrijpt er niets van. Je wilt hem hier gewoon niet weghalen. Dit is zijn land, zijn taal, zijn gewoontes. Maar goed....Weer terug op de Finca heeft oma voor ons gekookt. Het is een heerlijke kippensoep. De eerste keer echt warm. Daarna een rijstgerecht. Na het eten besluiten we met ons 3tjes in een bed te slapen. We willen Juan gewoon bij ons hebben, een warm en veilig gevoelg geven. We liggen niet lang zo, Jef vlucht naar het bed van Juan. Hij is ook zo een wemel. Ik kan ook niet echt slapen met hem. Dan heb je weer een voet op je hoofd of een vuist in een oog. Hij ligt altijd dwars in bed. Was dus een korte nacht.

De laatste dag (16-03)

Vandaag is de dag dat we naar Bogotá vliegen. 1 week eerder dan gepland. Om 7 uur opgestaan. Douchen, aandoen en de laatste keer ontbijten op de Finca. Toast met jam, ik zal het nog missen. Na het ontbijt even naar het huis van Ruben kijken. Mooi huis, moet wel nog het een en ander aan gebeuren. Vervolgens gaan we met Ruben de rekening opmaken. 17 overnachtingen + alle uitstapjes. Hij vraagt ook nog 200 dollar voor het vertalen. We hadden al een paar keer voor de rekening gevraagd maar nee hoor, alles op het laatste moment. We moeten ook nog naar de bank en kado's kopen voor de fam. Bij de bank blijkt dat we maar 3.000.000 pesos kunnen krijgen. Aai, probleem. We hebben 4.500.000 nodig. Klinkt stoer hé....Zijn we ook eens miljonair. Op naar een andere bank. Daar kunnen we nog wat krijgen. Alles ingevuld, sta ik aan de balie, sorry mevrouw, maar dat gaat hier helaas niet. Meen je dat je ploft. Typisch Colombia. Wat nu gedaan, we moeten toch Ruben betalen. Dan maar proberen te pinnen. Dat lukt, 2 x 300.000. Helaas hebben we dan nog niet genoeg. Ruben zegt; geen paniek komt goed. Eerst maar even de kado's halen. De grote oma krijgt 3 paar panty's (jaja) en de kleine 2 onderbroeken (maat van een meisje van 12) Rare kado's, maar volgens Stella kunnen ze dat goed gebruiken. Oké dan maar. Stella krijgt mijn parfum. Hier is geen parfum winkel te bekennen en ze vindt mijn parfum lekker, dus doen we dat maar. We spreken met Ruben af dat we hem de rest van het geld in dollars geven. Dat is oké. Opgelost. Terug op de Finca is het al bijna 12 uur. Oma heeft lunch gemaakt. Heerlijke empanadas en gebakken banaan. Hoe zo, afvallen hier. Help dat wordt flink sporten als we terug zijn. Als toetje iets wat ik heel lekker vind. Mega zoet. (calorie arm) Na het eten even foto's maken, kado's geven (kleine oma is zo blij met haar onderbroeken) en spullen pakken. Dan is het moment gekomen om afscheid te nemen. Dat is nooit leuk als je aan mensen gehecht bent. Jef houdt het niet droog. Stella ook niet als ze van Juan afscheid moet nemen. Juan en mamma houden zich goed. Na het afscheid op naar het vliegveld. We rijden om kwart voor 2 weg. We moeten om 16.00 uur vliegen. Ik vraag me af of we dat halen. We komen in een file, ongeluk gebeurd. We besluiten om te draaien en nemen een andere weg. Om 3 uur zijn we op het vliegveld. Pfff, net op tijd. Inchecken verloopt soepel. Na het inchecken drinken we onze laatste café frio met Ruben. Helaas zit er teveel ijs in. Dan nemen we ook van Ruben afscheid. Jef schiet weer helemaal vol. En ik moet ook even slikken. Om 16.00 uur is het zover. Juan kan niet wachten tot hij in het vliegtuig zit. Hij is heel enthousiast en vindt het geweldig. Als de motoren starten zit hij met zijn oren dicht. Daar gaan we dan, ik tel af en joehoe we zitten in de lucht. Hij kijkt zijn ogen uit. De hele reis is hij heel lief. Om 16.50 landen we in Bogotá. Het is hier heel slecht weer. Regen, regen, regen. We worden opgehaald door de zus van Walter. Het verkeer hier is nog erger dan in Santa Rosa. Verschrikkelijk drukke stad, weer 20 schietgebedjes eer we bij het hotel zijn. Het hotel is prachtig. We zijn nog net op tijd voor het avondeten. Hier zitten meerderen adoptie-gezinnen. De meeste uit Zweden en een koppel uit New-York. De meeste zijn al voor het 2e kindje hier. Het is wel erg druk en rumoerig in de eetzaal. Jef vindt het maar niks. Het eten is wel super. Na het eten even 1 koffer uitpakken want er zat een spiegel in en die is nu in 100.000 stukken. (7 jaar ongeluk???)
Juan ligt laat in bed, het is al na negen uur. Om 22.00 uur slaapt hij nog niet. Dat zal wel gezellig worden morgen. Oh ja, we moesten de zus van Walter 40.000 pesos betalen en voor walter 400.000 meegeven. Tja, die hadden we natuurlijk niet op zak. Hij komt morgen naar het hotel, zijn benieuwd hoe het dan verder gaat met de procedure en/of er al nieuws is wanneer we kunnen vertrekken.

ps; op het vliegveld zei Juan tegen Jef; Avion á tía Ingrid? (vliegtuig naar tante Ingrid) Lief hé

Hasta Mañana
Trio penotti