De laatste dagen in Bogotá

Donderdag: 19-03-2009

07.45 uur wakker. Slecht geslapen. Snel even douchen en dan ontbijten, Juan licht nog in coma. Walter Gomez komt om 09.00 uur. We moeten hem onze vertrektijd doorgeven, en hij zal het voorlopig paspoort van Juan ophalen bij de Nederlandse Ambassade. Helaas, Walter heeft het voorlopig paspoort nog niet opgehaald. Hij brengt het morgen langs. Vandaag verder niks gedaan alleen gehangen. Het weer hier is ook al de hele week slecht. Veel regen en fris. Kunnen we alvast wennen voor in Holland. Juan heeft gespeeld met Juliana, hij doet alleen wat hij leuk vind is niet erg sociaal. Hij moet toch leren om samen te spelen. Fam. bereidt de kids maar voor als meneer Juan er aankomt. Morgen moeten we toch maar wat ondernemen. Juan is erg lastig tijdens het diner. Wilt niks eten, steek met mes en vork in de placemat en slaat op alles (kopjes, borden en schalen). Mama is het zelf teveel en dat wilt wat zeggen. (heeft meer geduld dan papa) Na het eten douchen en naar bed, strijd op de badkamer. Ik loop even de slaapkamer in. Beppie zegt tel even tot 10, waarop ik zeg, ik ben al bij 100. Breath in breath out. Het probleem is, hij weet dat hij fout is en probeert ons met zijn charmes over te halen door te zingen. ( bob de bouwer in het nederlands ) Het is moeilijk om daar niet aan toe te geven, maar hij moet weten dat dit niet kan. Dus na het douchen tanden poetsen (zegt hij dan na ) pyama aan en naar bed. Het probleem hier is, dat we op een kamer liggen. Dus papa en mama zitten in het donker. Na wat tegen spruttelen valt hij uiteindelijk toch in slaap. Kunnen papa en mama ook even film kijken.

Vrijdag 20-03-2009

Juan word om 06.30 uur wakker. Even bij papa in bed en valt daar ook weer gezellig in slaap met zijn moeder. Uiteindelijk doen we ons toch maar aan voor het ontbijt. Het is vies weer het regent en het is nat koud. Na het ontbijt controleerd Beppie de site en doet wat bankzaken. Ondertussen ga ik met Juan naar de speelkamer. Juan speelt daar in zijn eentje en ik werk mijn reisverslag bij, zodat jullie wat te lezen hebben. Onder het schrijven kijk ik naar mijn zoon “ MIJN ZOON” kan het nog steeds niet geloven. Maar het is echt zo, en het voelt zo goed. Wordt er weer helemaal emotioneel door. Het valt mij wel op dat hij veel lijkt op zijn neefje Maarten. Qua uiterlijk maar ook zijn karakter is hetzelfde. Als hem iets niet lukt wordt hij kwaad en moet ik het doen. Net alsof ik er wat aan kan doen als het hem niet lukt. Na het spelen even het hotel betalen. Het lukt niet met de creditkaart. Hier waren we al bang voor. Dan maar naar de bank. Eerst bij de pinautomaat. Helaas niets, dat is vreemd. Dan maar binnen bij de bank proberen. We worden we daar van het kastje naar de muur gestuurd. Uiteindelijk worden we geholpen. Nadat ze een half uur papieren ingevuld hebben gaan ze bellen. We worden geroepen en de mevr. verteld dat we geen saldo meer hebben. Daar sta je dan voorschut. Want wij verstonden het in eerste instantie niet dus ze heeft het een paar keer moeten herhalen en het was best wel druk bij de bank. En we weten zeker dat er nog genoeg opstaat. Beppie krijgt helemaal de zenuwen en zegt tegen mij, “ze hebben toch niet onze rekening leeg geplunderd”. Waar op ik zeg, natuurlijk niet maar onderwijl denk ik zal toch niet zo zijn? Terug naar het hotel even checken via internet. ppfffffffffff geld is er nog. Even skypen met Ingrid. We laten Robert even contact opnemen met de bank. Helaas mag de bank geen informatie verschaffen. Logisch natuurlijk. Moet Beppie maar even zelf bellen. In de tussentijd zingt Juan zijn lievelings liedje voor Ingrid, Robert en Niels. Het blijkt dat ons maximum is bereikt met de creditcard. De goede meneer kan niets voor ons betekenen. Wat nu? Dan maar proberen met onze gewoon pas. Maar volgens Ruben gaat dat niet lukken want we wilden dit ook in Santa Rosa doen. En hebben dit sindsdien ook niet geprobeerd. Maar volgens Robert moet dit wel lukken, dacht ik zelf ook want op bijna elk pinautomaat hier staat het mastercard teken. Met goede moed naar de bank en ja het lukt pfffffffffffff wat een opluchting. Op de terugweg trakteren we ons op iets lekkers. Alles is geregeld en van Walter krijgen we het verlopig paspoort voor Juan. Super we kunnen gaan. S’middags gaan we nog naar het park met Jan, zijn vrouw, hun dochter Juliana en hun nieuw adoptie kindje waar ik de naam even van kwijt ben. Juan speeld lekker in het zand, dat is vrij vochtig en dat vind mamma toch zo leuk. Hij heeft al snel een vriendje ongeveer van dezelfde leeftijd. Dan kan hij gezellig Spaans praten. Na 1 ½ uur gespeeld te hebben keren we terug naar het hotel. Juan haalt zijn cd uit en gaat ermee naar de keuken, iedereen van het personeel is er. Ze willen hem horen zingen maar hij is toch wel erg verlegen met zoveel publiek. Dan zegt hij tegen de dames dat ze mee moeten naar de kamer. Ik ben benieuwd of hij dan wel zingt, hij roept de dames allemaal naar binnen. En jawel hoor, hij zit op bed en begint uit volle borst te zingen. De dames krijgen de tranen in de ogen, het is toch zo een charmeur. Denk dat we hem kunnen aanmelden voor de Steinder Revue, kan die met Opa mee (grapje). We hebben ook even een wasje afgegeven. Alles wordt in een machine gegooid. Hoop dat dit goed gaat. Nog 2 daagjes en dan is het zover.

Tot snel,
Trio Penotti

ps;

Wil, bedankt voor je mooie bericht. Heel veel plezier in Egypte. Doe vooral voorzichtig. Jolanda en de kids kunnen Juan maandag al komen bewonderen in de fanfarezaal als ze willen. Als je terug bent komt er nog een "klein" feestje voor Juan. Dan ben je erbij! Groetjes van ons 3